O home que buscaba

A porta fora en tempos de cor verde botella. Acaso nos anos setenta, nos tempos en que Don Pepe fora párroco e percorrera os camiños da parroquia coa Cruz da Pascua Florida, pedindo para arranxar a reitoral. ¡Tempos idos!
O home que buscaba traída o solpor nos ollos. Viña canso de loitar. Traíao escrito no pantalón vaqueiro gastado de preocupacións; no xersei de lá escura e nas zapatillas deportivas que lle daban un aire informal, a pesar de que, a todas luces, pasaba dos corenta.

Na solaina

Subiu paseniño as escaleiras da solaina. A tarde exoitara as bágoas que o ceo deitara no val durante a mañá. Sopraba o vento do poñente e uns nimbos enormes percorrían o treito entre o Galleiro, cara o mar de Redondela, e o Suído. Chegou arriba e parou, antes de bater na porta. Non porque lle custase aquela ducia e media de banzos; foi por sentir o vento na cara. E por pararse a matinar un intre antes de entrar.
¿Por que acodía el, tan pouco dado ás cousas da Igrexa, a unha rectoral de aldea en busca dun crego? O mundo pareceulle, de sotaque, un lugar estraño. Porque o home que el buscaba carecía de calquera tipo de poder, alén dos estreitos límites da súa parroquia. E, sen embargo, todo o mundo dicía que non había outro cando se trataba de entrar a fondo onde non chega a esperanza. ¿Acaso diría el tal cousa? "Mire, Padre, véñolle aquí porque contan que vostede pon alboradas onde a xente non ve máis que noite". Non era a súa forma de falar, non era o seu modo de pensar. Porén, era exactamente iso o que o trouxera diante daquela porta verde, nunha solaina empoleirada sobre un igrexario deitado no val do Tea.