O home que buscaba

A porta fora en tempos de cor verde botella. Acaso nos anos setenta, nos tempos en que Don Pepe fora párroco e percorrera os camiños da parroquia coa Cruz da Pascua Florida, pedindo para arranxar a reitoral. ¡Tempos idos!
O home que buscaba traída o solpor nos ollos. Viña canso de loitar. Traíao escrito no pantalón vaqueiro gastado de preocupacións; no xersei de lá escura e nas zapatillas deportivas que lle daban un aire informal, a pesar de que, a todas luces, pasaba dos corenta.

Na solaina

Subiu paseniño as escaleiras da solaina. A tarde exoitara as bágoas que o ceo deitara no val durante a mañá. Sopraba o vento do poñente e uns nimbos enormes percorrían o treito entre o Galleiro, cara o mar de Redondela, e o Suído. Chegou arriba e parou, antes de bater na porta. Non porque lle custase aquela ducia e media de banzos; foi por sentir o vento na cara. E por pararse a matinar un intre antes de entrar.
¿Por que acodía el, tan pouco dado ás cousas da Igrexa, a unha rectoral de aldea en busca dun crego? O mundo pareceulle, de sotaque, un lugar estraño. Porque o home que el buscaba carecía de calquera tipo de poder, alén dos estreitos límites da súa parroquia. E, sen embargo, todo o mundo dicía que non había outro cando se trataba de entrar a fondo onde non chega a esperanza. ¿Acaso diría el tal cousa? "Mire, Padre, véñolle aquí porque contan que vostede pon alboradas onde a xente non ve máis que noite". Non era a súa forma de falar, non era o seu modo de pensar. Porén, era exactamente iso o que o trouxera diante daquela porta verde, nunha solaina empoleirada sobre un igrexario deitado no val do Tea.

Alfa

Foi por el por quen comezou todo. E ainda non rematou. Se cadra, tampouco sería bo que rematase. El tiña trinta e tantos, esa idade indefinida de cando deixas de ser un mozo pero aínda a madurez agroma no rostro e nas mans en forma de promesa, non de carga. Serei máis preciso noutro momento, en canto poida consultar a documentación que han pasarme para poder escribir o relatorio que me encomendaron sobre os sete días de abril deste ano que cambiaron o rumbo de tantas cousas.
Lembro o seu falar seguro e pousado, acompañado por unha boca que igual semellaba pequena que ofrecía un sorriso enorme. A voz grave pero lene, engalanada de dozura as máis das veces; outras cheas de dureza -contra as durezas da vida e da xente ruín, que no mundo hai de todo...-. Quero lembrar os seus ollos, coido que escuros, en todo caso cheos de luz e de vida.
Logo estaban os adobíos: as guedellas de coidado cor carbón, e unha barba sempre ben recortada, marcando as fazulas e insinuando un mentón agudo e a penas furado no centro; as orellas miúdas, pero sempre atentas a escoitar; un nariz ganchudo pero escaso, preso dos recendos da terra, das árbores e das augas.
Coido que tanta xente lle deu a súa confianza por esa serenidade que transmitía desde o primeiro momento, por esa mistura de fortaleza e dozura. Non estou a negar ningún dos outros valores que as testemuñas foran presentando no relatorio. Só que eu mesmo o coñecín e dou fe: era de fiar.

Entregas

María:

Foi usual no século XIX escribir novelas por entregas. O nome do autor aparecía no periódico. E se o melodrama interesaba, contribuía a incrementar a audiencia. Por ese procedemento, acumuláronse nos xornais centos de obras de escaso valor literario. Pero, ao seu lado, floreceron algunhas extrañas plantas, especialmente vizosas, e chamadas á inmortalidade (enténdase, a esa sorte de inmortalidade que dan os sistemas literarios occidentais). Logo os dereitos de autor, a versión materialista do mito do escritor romántico, así como o desenvolvemento da prensa moderna, acabaron matando ás novelas por entregas.

Non veño hoxe aquí para resucitalas. Pero dado o meu escaso interese por acceder a publicar, no sentido tradicional do término, e as posibilidades de facelo a través das novas tecnoloxías (que mañá estarán murchas) dáme ánimos para intentar celebrar a primavera. Xa que me pides compartir literatura, acaso esta sexa a mellor maneira de aprender xuntos.

E antes de entrar na materia da caracterización dos personaxes e a procura de argumentos, comezarei por aclarar algunhas cuestións sobre as técnicas e as fontes.

Espero que sexa do teu agrado.

Santi